خیلی
آهسته صحبت می کرد. نمی دانم تُن صدایش آرام بود یا می خواست کسی صدایش را
نشنود. قیافه اش خیلی امروزی بود؛ نه اصلا بالاتر از امروزی، با کمی
اغماض می توانستی بگویی تیپش خفن است...!
بعد از کنفرانسی که در کلاس داده بودم،
سراغم آمد. در حیاط دانشگاه پیدایم کرد و از پشت دستم را گرفت و
گفت:«کارت دارم.» کنفرانسم درباره ی یکی از موضوعات فلسفی بود که آخرش را
با چاشنی محرم خوانده بودم. ظاهرا چاشنی اش خیلی تند بود
که این پسر همکلاسی را به جوش انداخته بود. در متن کوتاهم پس از کنفرانس،
امام حسین را با امام زمان و مسلم بن عقیل را با ولی فقیه مقایسه کرده
بودم. حدس می زدم که این متن ترکش های زیادی داشته باشد ولی خب ارزشش را داشت.
تصور
کردم که قصد اعتراض به متنم را دارد ولی اصلا اینطور نبود و از دلنشینی
نوشته ام تقدیر کرد. گفت خیلی وقت است که دوست دارد با کسی که مثل من صحبت
کند ولی به دلایلی جور نشده.
می گفت:«من از دوران نوجوانی و جوانی هیچ شناختی از انقلاب و ولایت فقیه و این چیزها نداشتم. خانواده ام هم نسبتا مقید
نبودند و خودم هم در فضای سالمی بزرگ نشدم. تا آنجا که یادم است نمازهایم
را دست و پا شکسته خوانده ام ولی همیشه روزه هایم را گرفته ام.»
از چهره اش می توانستی حدس بزنی که روح لطیفی دارد، خودش هم همینطور ادامه داد:«خیلی احساساتی هستم. وقتی روضه ی حضرت عباس را می شنوم، اشک هایم تمامی ندارند.»
از او خواستم که سر اصل مطلب برود. کمی جابجا شد و گفت:«من همیشه از کودکی و نوجوانی فکر می کردم که مسبب همه
ی بدبختی های من و خانواده ام، این حکومت و حاکمانش است. فکر میکردم علت
تنگدستی پدرم در تهیه ی جهیزیه برای خواهرم بخاطر سرویس لوکس مبلمان اتاق
خواب رهبر است. شاید خنده ات بگیرد ولی من در ذهنم از کسی که امروز به او
عشق می ورزم، یک دیکتاتور خوشگذران ساخته بودم که فقط به فکر خودش و خانواده اش است.»
چشم هایم حالا تا حدی گرد شده بود. ولی او بی توجه به من ادامه می داد:«یک روز که بخاطر ارتکاب هزار باره ی یک گناه شنیع از همه ی بندهای زندگی بریده بودم، از خانه بیرون زدم. چشمم به بنری وسط میدان اصلی شهر افتاد. عکس رهبر بود با یک لبخند دلربا.
همه چیز را فراموش کردم. شاید حدود پنج دقیقه به چهره اش خیره شده بودم.
زیر تابلو نوشته بود:رهبرا مقدمت مبارک باد! به کرمانشاه خوش آمدی! انگار
داشتم خواب می دیدم. من در یک لحظه عاشق لبخند کسی شدم و اکنون در آستانه ی
وصل به او بودم.»
آن شب هر چقدر توانستم در اینترنت واژه
های خامنه ای و مشتقاتش را سرج کردم. هر چه که درباره ی او بود خواندم.
ستایش های دوست و دشمن، جمله های به یاد ماندنی آقا و... همه و همه را
ذخیره کردم. یک گالری عکس از او دانلود کردم و تا صبح به عکس هایش خیره
شدم. خیلی دلنشین بود و زیبا. از همه بیشتر تصاویر غبار روبی حرم امام رضا
به دلم نشست.
فردا
اول صبح بعد از نماز راهی مراسم استقبال شدم. چون صبح زود حرکت کرده بودم،
وقتی آقا وارد مراسم استقبال شد، توانستم خودم را به نزدیکی ماشینش
برسانم. یک لحظه دستم را به شیشه چسباندم در همان لحظه، آقا دستش را دقیقا
روی دست من قرار داد. گرمای دستش را می توانستم حس کنم. تا کنون هیچ عشقی
شیرین تر و دلچسب تر از عشق به آقا نداشته ام.
آمدم این ها را به امثال شما که ادعای
ولایتمداری دارید، بگویم که هم قدر آقایمان را بدانید و هم او را به خوبی
به دیگران معرفی کنید.»
احساس من در لحظه ی خداحافظی غیرقابل وصف بود...
http://sarbazevelayat777.parsiblog.com
